Sex Life ni Cristy

Lahat tayo may pangarap, pero hindi lahat ng pangarap natutupad. Lalo na kung mataas ang pangarap na gusto mong abutin. Tulad ko na matayog kung mangarap;

Lahat tayo may pag-ibig, pero hindi lahat wagas kung magmahal. May panandalian, may pangmatagalan at meron din namang nananatili habang buhay. Yung tipong tunay at totoo.

Paano kung maipit ka sa dalawang pinakamahalagang bagay sa buhay mo? Alin ang pipiliin mo?
Ang ‘Pangarap’ mo na matagal mo ng inaasam, o ang ‘Pag-ibig’ mo na matagal mo ng iniingatan?

Parehong ‘once in a life time’.
Parehong mahirap palampasin.
Parehong hahamakin ang lahat.
Sometimes, we have to choose what is best for us and we have to give up the rest.

Pangarap o Pag-ibig?

(This is a work of Fiction. Any resemblance of any material used in this story to an actual living or non-living is definitely coincidental. Vulgarity of such words were used for further collaboration. Please do not continue reading if you are below 18 years of age.)

Call me Cristy.
It’s still fresh in my mind the hardest part of my life that haunts me every single night.

He was my first love.
He was the sweetest and the most romantic guy ever came unto my life.
I indeed love him so much, but as always,
Love is just ain’t enough.

And so now I have to let him go.
He is gone, but still he lives inside me.
And so now, I guess, i have to let go of him.
He lives inside me, but still he is gone.

Isang simpleng boy-meets-girl ang aming unang pagkikita. Nakaupo ako no’n sa tapat ng simbahan kasama ang pinsan kong si Rose.

Hinihintay naming ilabas yung Patron para iprusisyon. Lumapit siya sa amin, isang simpleng lalaki, hindi gwapo hindi rin pangit, pero maayos manamit at malinis sa katawan.

“Miss, pwede bang makipagkilala?”
yun yung unang banat niya sa’kin.

Nagkatinginan kami ng pinsan ko. Hindi ko gusto yung ganung approach kaya sinupladuhan ko siya. Hindi ko siya pinansin, presko kasi yung dating sa’kin eh! pero sa loob-loob ko bilib ako sa lakas ng loob niya. Pero hindi talaga ganito ang tipo ng ‘lovestory’ na gusto, ang gusto ko sana yung maraming ‘twist and turn’ para sweet and romantic.

Napahiya ata, umalis. Pansin ko pa na pinagtawanan siya nung mga barkada niya. Puro sila lalaki.

Sa kalagitnaan ng prusisyon, nakita ko nanaman siya, nagkukulitan sila ng mga barkada niya at walang tigil sa kakatawa. Nakakainis, nakaka-confused, feeling ko ako yung pinagtatawanan nila.

The next thing you know muli nanaman niya akong linapitan. Pero tulad kanina hindi ko nanaman siya pinansin.

Yung banat nyang, “Hi Miss, pwedeng magpakilala?” nakakabanas talaga.

The next day would be the coronation night of our Lady of Fatima. Last day of october, the month of the Rosary.

Pagkatapos ng event, nakita ko siya, hinihila siya ng mga barkada niya papunta sa’kin.

“Ayoko na! Ayoko na!”
sigaw niya sa mga barkada niyang humihila sa magkabila niyang kamay.

Parang silang mga bata, pero ang cute tignan.
Paglingon ko nahuli niya mga mata ko. Nagkatinginan kami. Tumindig siya, tumayo ng diretso, parang pinapakita niya sa akin na nagpapakalalaki siya.

Naisip ko na pagbigyan na lang ang lalaking ito para tigilan na niya ako, tutal magpapakilala lang naman.

Paglapit niya, parang kinakabahan pa.
“Ahm. Miss-”

Hindi ko na siya pinatapos, inabot ko nalang agad ang kamay ko.

“Cristy!”
ako na ang nauna, pero hindi ko siya matignan ng diretso.

“Ah. I’m Will…”
maikling tugon niya sabay shake sa kamay ko.

Masyadong malambot ang palad niya para sa isang lalaki, halatang tamad, agad din siyang bumitaw, tumalikod sa ‘kin at muling hinarap ang mga barkada niya.

Yun na yon?!

You don’t really need to find a lover, because love will find you. Love will seek ways for the both of you to unite.
Love will move the heaven and earth just to make the both of you be together in each other’s arms.
Love is when two paths collides in one direction and when two different feelings flocks at the same bluesky.
Love is journey.
Love is fate.
Love is destiny.
Love is compatibility.
Love is serendipity.

Kinabukasan, undas, araw ng mga patay. Nagpunta kami ni Rose sa sementeryo para dalawin ang puntod ni Lola.

Sa kasamaang palad, inabot kami ng ulan sa daan. Naghanap kami ng masisilungan, at sa isang abandonadong tindahan ang pinakamalapit.

Dun namin hinintay ang pagtila ng ulan, pero mas lalo pa atang lumalakas.
Pinagmamasdan ko yung patak ng ulan sa lupa na nagmumula sa dulo ng yero nang biglang sumilong ang tatlong lalaki.

Nakilala ko agad si Will, kasama ang isa niyang barkada, at kasama rin si Richard, si Richard na kamembro namin ni Rose sa church choir.
Tignan mo nga naman, magkakilala pa pala sila ni Will.

“Oh Cristy, Rose, naabutan din kayo ng ulan?”
si Richard.

“Oo eh! Nag-aabang kami ng trike pero walang dumadaan.”
naisagot ko nalang.

“Ah, sya nga pala, pinsan ko, si Will at ang bestfriend niyang si Jack.”
pagpapakilala ni Richard sa mga kasama niya.

“Ah. Oo. Nagkakilala na kami kagabi.”

“Ah talaga? Wow naman! Small world! Baka may ibig sabihin na to!”

Ipokrito talaga si Richard, alam ko namang gusto niya akong ligawan pero heto tinutukso ako kay Will.

Natigilan ako. Nagkatinginan pa kami ni Will pero umiwas din agad ako.
Dada ng dada si Richard at Jack, pero itong si Will tahimik lang.

Ilang minuto na ang lumipas, kalahating oras na ata pero ni isang kataga walang lumabas sa bibig ni Will. Hindi ko alam kung nahihiya lang siya o kung talagang silent type of guy siya, yung tipong man with a few words ba.

Hanggang may dumaan ng trike. Sumakay na kami ni Rose, sumama din sa amin si Richard, habang sina Will at Jack naiwan.

Wala talagang kwenta si Richard, nang-iiwan ng kasama, wala talaga siyang pag-asa sa akin.

Dumaan ang mga araw ng mabilis, hindi ko na nakikita si Will, pero lagi siyang naliligaw sa isip ko.
Si Richard, lagi kong kasama araw-araw, lagi kasing may praktis sa choir, lagi din siyang nasa bahay, kunwari ihahatid kami ni Rose pero magtatagal naman sa amin.

Pina-sign up ako ni Rose sa bago niyang Slumbook, aba naka-anim na ata siya pero heto pinapa-sign pa rin ako.

Who is your crush?: Brad Pitt, Leonardo dicarpio, coco martin, Will it be you?

Who is your love?: Brad Pitt, Leonardo dicarpio, coco martin, Will it be you?

Define love: Love is what makes the world go round. Love is freeWILL.

Natatawa ako habang nagsusulat, ewan ko ba kung ba’t sinasama ko si Will.

The next day nagulat ako nang tignan kong muli ang slumbook ni Rose, aba nakita ko pina-sign niya rin si Jack, at ang mas kinagulat ko pati si Will nandun.

Sinermon ko pa si Rose, kasi nga baka nakahalata si Will na na-mentioned ko siya pero sabi ni Rose sakanya daw yung autograph book kaya siya ang magdedesisyon kung sino papasign niya.

Hindi ko alam kung ba’t nagkainteres ako na basahin yung kay Will.
So 18 palang pala siya, samantalang 20 na ako, ibig sabihin mas matanda ako ng dalawang taon sa kanya.
Teka, ba’t ba parang nanghihinayang ako?

Who is your crush?: Pokwang at Biyaya
who is your love?: Pokwang at Biyaya

Kumunot kilay ko don! Puro kalokohan lang pinaggagagawa nila ni Jack. Pero nakuha ni Will ang atensyon ko sa definition niya ng love:

“Love is the center of your emotion. It will make you sad, makes you happy, makes you angry, makes you shy, makes you confused, makes you conscious, makes you horny, makes you tremble, makes you excited, makes you anxious, makes you fright, makes you brave, makes you coward, makes you weak, makes you complete.

Love is a learning ground, you will learned how to create a smile, how to sacrifice yourself for good, how to make a stand, how to live, how to make a dream, and how to make that dream come true.

Love is sharing of two hearts together that beats as one.”

Sa ‘di inaasahang pagkakataon, nagkasalubong kami ni Will sa kanto. Naka-bike siya habang ako naglalakad. Ang sabi niya, magbi-visit daw siya sa Church, nagkataon namang papunta din ako don para magpraktis sa choir.

“Tara, angkas ka na lang sa bike ko.”
sabi niya sa ‘kin.

“Di bale na. Maglalakad na lang ako, salamat na lang.”
syempre nakakailang umangkas, baka ano pa isipin ng ibang tao.

Bumaba siya sa bike niya at sinamahan niya akong maglakad.
Well, for me, that was so sweet.

Is this love? Is this love that suddenly taught me how to smile?

“Buti ikaw lang mag-isa ngayon?”
syempre kukwentuhan niya ako habang naglalakad.

“Ah. Oo, nauna na kasi si Rose sa simbahan.”

“Ganun ba. Siya nga pala, nabasa ko yung autograph mo sa slumnote niya.”
sabi ko na nga ba babanggitin niya ‘yon.

“Ba’t ka naman huminto sa pag-aaral? Sayang naman, two years na lang Teacher ka na sana.”
dapat di ko na sinulat yun dun eh!

“Ah. Financial problem. Nawalan kasi ng trabaho si Papa, ngayon paraket-raket lang siya sa palengke.”
sinagot ko pa rin siya, diretsahan, totoong-totoo.

“Ganun ba… Buti hindi ka na lang mag-apply sa SM, sa jollibee, o kaya sa iba na qualified ang high school graduate…”

“Uh-uhm…”
pailing-iling ako,
“Ayoko. Wala akong mapapala sa ganun! Magsasayang lang ako ng oras na parang langgam na kayod ng kayod pero wala pa ring asenso.”
patuloy ko.

Napahigpit ang hawak niya sa manibela ng bike, tapos hinarap niya ako.

“Hindi naman siguro… Alam mo, kung nakikita ka ng Maykapal na nagsisikap ka sa buhay, bibigyan ka niya ng reward sa bandang huli, basta marunong ka lang mag-tiyaga at mag-tiis. Ang mga langgam, trabaho ng trabaho pag summer, para pagdating ng tag-ulan, sarap buhay na lang sila, at yun ang reward nila.”
nginitian pa niya ako.

Naaabot ko ang nais niyang iparating, madaling sabihin pero mahirap gawin. Mataas pa naman ang mga pangarap ko, at dahil hindi ako nakatapos ng pag-aaral, alam kong wala akong mahahanap na maganda at permanenteng trabaho.

“O kaya mag-working student ka…”
patuloy niya.

“Hindi na. 20 na ako, wala na akong panahon para mag-aral… Gusto kong maihaon sa hirap ang pamilya ko, at hindi ko magagawa yon kung matanda na ako.”
tugon ko.

“Huh?! Bata pa naman yung 20 ah?!”

“Hindi noh! Kung sakaling mag-working student ako, hahaba pa yung panahon na ilalagi ko sa eskwela, tapos pagkagraduate, hahanap ng trabaho, matagal bago ka maregular at bago ka ma-promote. Eh kung susumahin, matanda na ako nun.”

“Hahaha Ngayon lang ako nakakilala ng taong masyadong advance mag-isip! Ganun mo ba nape-predict ang future mo? Grabe ka naman…”

Nasa gate na kami ng simbahan non, sasagot pa sana ako kaso napansin ko na nagsimula ng magpraktis ang mga kasama ko.

Iniwan ko na si Will, sumali na ako sakanila. Nang makapwesto na ako, napansin ko agad si Will na nakatingin sa akin, hindi tuloy ako makakanta ng maayos.

Ewan ko ba! Ewan ko nga ba! Sanay naman akong kumanta nang may nanonood pero parang nahihiya ako ngayon sa harapan ng isang tao.

Is this love? Is this love that suddenly makes me shy?

Cute din pala si Will. Pambihira, pinanood niya ako hanggang matapos ang praktis.
Pero nang pauwi na kami ni Rose, hindi ko na siya nakita.

Heto na naman ang epal na Richard. Ihahatid daw kami, naku magtatagal na naman siya sa amin sigurado.

“Ate Cristy, mauna na kayo, may dadaanan lang ako saglit.”
paalam ni Rose.

“Sa’n ka pupunta? Sama ako!”

“Hindi pwede Ate,pasensya na.”

Aba! Ngayon lang ako hindi isinama ni Rose, nagtataka tuloy ako kung sa’n siya pupunta.
Ito namang si Richard, pilit akong pinapaangkas sa bike niya, para daw mabilis at tutal daw kaming dalawa lang.

Pumayag na lang ako, tamad na rin akong maglakad eh.
Sa hindi sinasadyang pagkakataon, nagkasalubong nanaman kami ni Will, pero this time, naka-angkas ako kay Richard sa bike niya.

“O Will, sa’n ka pupunta?”
sigaw ni Richard sakanya.

“Ah. Pauwi na…”
maikling tugon ni Will.

Nakatingin sa amin si Will, at sa ekspresyon ng kanyang mukha, parang nagseselos.
Iniisip niya siguro na kaninang siya ang nagpapaangkas sa akin hindi ako pumayag, pero ngayon kay Richard pumayag ako.

Parang gusto kong sabihin sa kanyang, “Huwag kang magselos, dahil ikaw ang gusto ko…”
napakalungkot talaga niya.

Naramdaman ko yon, oo. Parang unti-unti na akong nagiging connected sa kanya.

Is this love? Is this love that suddenly makes me conscious?

Ilang araw ang lumipas na hindi ko na nakikita si Will. Sa tingin ko parang nami-miss ko siya.
Gabi-gabi ko siyang inaabangan sa simbahan pero hindi na ata siya nagbi-visit.

Gabi-gabi ko rin siyang iniisip bago ako matulog, kahit saan ako malingon, siya ang nakikita ko, lagi kong naaaninag ang mukha niya.
Kusa na lang siyang sumasagi sa gunita ko.

Kahit habang kumakain ako naiisip ko pa rin siya. Minsan bigla na lang akong napapangiti. Lagi ko kasing iniimagine na ako si Sleeping Beauty, at siya naman ang Prince Charming ko na gumising sa aking mahabang panahon na natutulog na puso.

Nagsimula na akong magtaka at magduda sa sarili ko.

Is this love? Is this love that suddenly makes me confuse?!

May dumating kaming bisita. Si Aling Nadia. Kaibigan siya ni Mama, kababata niya at ngayon lang sila uli nagkita sa loob ng mahabang panahon.

Nagtataka ako dahil mula nang dumating siya hindi na nawala ang paningin niya sa akin. Tinitignan niya ako mula ulo hanggang paa.

Bago siya umalis, kinausap muna niya ako.

“Cristy, maganda ka Iha, may dating ka, may ibubuga ka. Ang sabi ng Mama mo myembro ka daw sa choir, ibig sabihin marunong kang kumanta. Sa tingin ko pwede ka…”
sabi niya sa akin.

“Ano po’ng ibig nyong sabihin?”
pagtataka ko.

“Ah. Oo nga. Hindi ba ako naikukwento ng Mama mo? Isa akong recruiter sa japan. Naghahanap ako ng mga babaeng entertainer. Sa tipo mo, makita ka lang ni Boss siguradong makakaalis ka kaagad.”

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Entertainer sa Japan? Nakaramdam ako ng takot, ang una kong iniisip, baka hindi lang basta entertainer ang maging papel ko don kung sakali.

“A-alam po ba ‘to ni Mama?”

“Oo. Sinabi ko na sa kanya kanina. Sabi ikaw daw ang tanungin ko, at kung ano’ng maging desisyon mo, handa ka daw niyang suportahan.”

Mula no’n hindi na matanggal sa isipan ko ang naging usapan namin ni Aling Nadia. Natatakot ako, abroad yun, hindi ako basta-basta makakauwi. Pero napapaisip ako sa laki ng sinabi niyang kikitain ko.

Siguradong ilang buwan lang matutupad ko na ang mga pangarap ko. Mapapaayos ko na ang bahay namin, hindi na magtatrabaho pa si Papa, hindi na rin makikipaglabada si Mama, mapapagtapos ko na rin ang mga kapatid ko sa pag-aaral.

Ang kailangan ko lang gawin, isakripisyo ang sarili ko para sa katuparan ng mga pangarap ko.

Sa isang sulok ng isipan ko, natatakot pa rin ako. Hindi ko alam kung ano’ng naghihintay sa akin sa Japan.

Ito yung lagi kong dinadasal sa Maykapal, na sana tulungan niya akong magdesisyon kung dapat ba talaga akong mag-japan o hindi.

(Mga minamahal kong taga-basa, ito po ang pinakapaborito kong isinulat, sana po basahin niyo ng buong-buo.)

Sa hindi inaasahang pagkakataon, muli kaming nagkita ni Will. Siya na kaya ang hinihintay kong sign? Siya na kaya ang magiging dahilan para hindi ako mag-japan?

Nang makita ko si Will, parang gusto ko siyang yakapin, hindi ko alam kung bakit, may nararamdaman na nga yata ako para sa kanya.

Kasama niya si Richard, nagpunta sila sa bahay, dumadalaw daw. Kahit kailan mahina talaga si Richard, naunahan tuloy siya ni Will.

Oo, naunahan nga! Laking-gulat ko nang magmano si Will kay Mama sabay sabing;

“Good evening po Tita. Aakyat po sana ako ng ligaw kay Cristy…”

Gulat na gulat kami ni Mama sa kanya, maging si Richard nagulat din.

“Aba Iho, ang kapal naman ng mukha mo para diretsahin mo ang isang Nanay na tulad ko!”

Akala ko magagalit si Mama, pero mga ilang segundo lang bigla siyang napangiti.

“Pero mas okay na rin na dito ka sa bahay manligaw, kaysa naman sa kalsada pa kayo magligawan…”

Manligaw?! Aba’y buong gabi tahimik lang si Will, ni hindi ako kinakausap, tapos sasagot lang kapag may tinanong ako.

Songbook collections ko lang ata ipinunta niya dito eh! Ni hindi ko siya mabaklas sa kakabasa ng mga lyrics.
Pero enjoy na enjoy siya, pareho kaming mahilig sa mga songs, si Richard naman hindi maka-relate sa amin.

Hindi ko alam kung bakit masayang-masaya ako ngayong gabi, samantalang wala naman kaming maayos na usapan ni Will.
Basta masaya lang ako dahil kasama ko siya, kahit walang kwentuhan basta nasa tabi ko siya, enjoy na!

Is this love? Is this love that suddenly makes me happy?!

Aba yung sumunod na gabi may bitbit na si Will. Anim na pirasong burger na buy one take one sa burger machine.
Ang kuripot naman! Pero at least meron.

Maswerte siya dahil mababait sina Mama at Papa, open sila sa lahat ng gustong manligaw sa’kin, basta nakikita nilang matino naman.

This time, mag-isa lang si Will, buti naman at hindi niya sinama si epal Richard.

Sa lahat ng manliligaw, kakaiba si Will. Kung titignan mo parang hindi naman siya nanliligaw, parang lang kaming magkaibigan, ni hindi siya nagpapahayag ng damdamin sa’kin, ni hindi niya ako binobola, heto’t kwento lang siya ng kwento, puro kwentong barbero naman.

Hindi ako natatawa sa mga jokes niya eh! Natatawa lang ako sa hitsura niya kapag tatawanan na niya ang corny nyang jokes.

Two Hearts are connected with each other, their mind works as one. The one thinks of it while the other one feels it. There’s nothing you can hide, even a single thought indeed. You’ll understand each other just by one look in the eye. Your actions speaks, your inner voice was heard. Both were compatible as if they were soulmates. Silence do the talking, and by deep undestanding, it can acknowledge every mean.

Umulan-umaraw, nandito siya sa amin, minsan kasama mga barkada niya, minsan si Richard, minsan si Jack. Lagi rin kaming nagbi-visit sa Church ng magkasama, lagi ko na rin siyang kasama sa bawat praktis namin sa choir.

Is this love? Is this love that suddenly makes me tremble?!

Tumawag si Aling Nadia para itanong kung nakapagdesisyon na ako.
Sabi ko sakanya, “Salamat na lang po, pero ayoko.”

“Okay lang. If ever magbago desisyon mo, tawagan mo lang ako…”
tugon niya.

Hindi ako natuloy sa Japan. Pinili ko si Will, ang pag-ibig ko. Mahal ko na siya, hinihintay ko na lang na magtapat siya sa akin at hingin na ang matamis kong “Oo.”

Sinunod ko yung sinabi sa akin ni Will na mag-apply ako sa SM. Natanggap ako, nagtrabaho at kahit papaano kumikita. Nakakatulong ako kina Mama sa pang-araw-araw naming gastusin, pero aaminin kong kulang na kulang talaga ang sinasahod ko para matupad ang mga pangarap ko.

Napilitan ding huminto ang mga kapatid ko. Si Papa, hindi parin makahanap ng magandang trabaho.

Ika nga nila;
“Kung malas ka sa pag-ibig, swerte ka naman sa buhay, at kung malas ka sa buhay, swerte ka naman sa pag-ibig.”

Sa lagay ko, masasabi kong malas ako sa buhay, pero maswerte ako sa pag-ibig.

Nakahanap ako ng mas magandang trabaho. Ipinasok ako nung kapatid ni Rose. Saleslady sa isang botika, mas mataas yung sahod pero sa Angeles nga lang, may kalayuan tapos stay-in pa.

“Will, pa’no kung may magandang opportunity na dumating, papalampasin mo ba?”
tanong ko kay Will, isang gabi, magkatabi sa sala.

“Syempre hindi. Chance yun eh! Lalo na kung once in a lifetime lang dumating… Bakit?”

Yung trabaho sa Angeles ang tinutukoy ko, pero yung Japan naman ang nasa isip ko.
Hindi ko masabi sa kanya na magja-japan ako, sabagay hindi na rin naman ako tuloy.

“Kase ipinasok ako ni Ate Weng sa trabaho niya. Kaya lang sa Angeles eh. Saleslady daw sa botika. Tamang-tama nga dahil Endo na ako next week sa SM, kaso stay-in.”
sagot ko.

“O, maganda pala eh. Ba’t parang nag-aalangan ka?”

Hindi ko alam kung manhid siya o talagang torpe lang. Naku! Hindi ba niya naisip na hindi ko siya kayang iwan, kaya nga hindi ako nagjapan eh! Parang ayos lang sakanya na di ako makita ah!

“Ayos lang yun! Kung yun yung makakabuti, handa akong magtiis na hindi ka makita, sabagay magkikita pa rin tayo diba? Iniisip ko pa lang, namimiss na kita…”
patuloy niya.

Napangiti naman ako. Akala ko wala siyang pakialam, pero sa sinabi niya, ramdam ko ang suporta niya sa akin.

“Syempre magkikita pa tayo noh! Uwian ako weekly.”

“Basta lagi kang magiingat dun. Tsaka, kung…. kung pwede sana ‘wag kang magpaagaw sa iba…”
mahiya-hiya pa talaga siya.

Huwag kang mag-alala, kahit kay Daniel Padilla hinding-hindi ako magpapaagaw. Ikaw lang naman itong mahina eh!
I’m truly falling for you!

True love truly exist in the heart of a real person whom honest with its feelings. A person who can sincerely shoutloud their precise affection, directly and consistently.

First day ko palang sa trabaho, pinopormahan na agad ako ni Elmer. Isang gwapo at mestisong lalaki na ayon sa balita ko ang dating nililigawan daw ay si Ate Weng.

Naku ayoko sa lalaking salawahan!
Ang kulit niya, ang kulit niya talaga!
Sinabi ko na sa kanyang may boyfriend na ako kunwari, pero nililigawan pa rin ako.

Totoo pala!
Totoo pala na kahit gaano kagwapo o kayaman ang nakahain sayo, darating at darating pa rin ang puntong hahanap-hanapin mo yung taong talagang nilalaman ng puso mo. Ang taong mahal na mahal mo, at kung minsan napapaiyak pa ako sa twing mamimiss ko si Will.

Hindi pa naman ‘kame’, wala naman kaming relasyon, pero nahihirapan na ako na hindi ko siya nakikita.

Is this love? Is this love that suddenly makes me weak?!

Si Elmer ang kulet! Sinabi niya ihahatid lang niya kami ni Ate Weng pero nang ginabi, ayaw ng umuwi, gusto dito matulog sa bahay.
Ito namang sina Mama, sa sobrang bait, pumayag sa drama ni Elmer.

Sinabi ko na kasi kay Ate Weng na wag na siyang pumayag magpahatid eh! Para daw makatipid, ako naman itong namomroblema ngayon.

Baka isipin pa ni Will, isang linggo palang lumipas pinagpalit ko na siya.
Ayun nakita na nga siya ni Will!
Haizt!

Na-stiff neck ako, nagpasama ako magpahilot kay Rose. Miss ko na rin si Rose. Ang epal na Elmer, sumama din!

Nadaanan namin si Will, kasama mga barkada niya, ang ingay pa niyang magkwento sa tabi ng kalsada. Masama pa nga tingin ng mga kaibigan niya kay Elmer eh. Akala ko bubugbugin siya, pero dahil tunay na lalaki si Will my love, hindi nila ginalaw si Elmer.

Sinabi ko kay Rose na sabihan niya si Will na samahan kami sa manghihilot. Aba pati si Jack isinama niya.

Pinakilala ko si Will kay Elmer, ang sabi ko katrabaho ko siya, ayos naman, walang bastusan. Pero mas bilib talaga ako kay Will, ang yabang ni Elmer akala mo kung sinong gwapo, habang si Will tahimik lang.

Hindi pa nga siya sumabay na maglakad sa amin ni Elmer eh. Hindi ko alam kung bakit, pero kahit dada ng dada si Elmer sa akin, si Will pa rin na nasa likod ko ang laman ng aking isipan.

Nagulat si Will nang malaman niyang sa amin matutulog si Elmer. Poker face si Will pero alam kong nasasaktan siya. Randam ko yun, parang magkadugtong ang mga bituka namin. Pareho kami mag-isip at alam kong iisa lang ang tinitibok ng aming mga puso.

Naiinis ako! Si Will ang mahal ko pero iba ang kasama ko ngayon. Pagkatapos kumain natulog na kaagad ako. Bahala na si Elmer sa kabilang kwarto!

Yakap ko unan ko. Hindi matanggal sa isip ko si Will, nag-aalala ako na baka masama ang iniisip niya sa’kin, natatakot akong baka hindi pa man ‘kami’ eh maghiwalay na kaagad kami.

Ano bang ginawa mo sakin Will at nagkakaganito ako sayo?

Is this love? If this is love, please bring to me my one and only Will…

Kinabukasan, hindi ako sumabay umalis kina Elmer at Ate Weng, pinauna ko na sila. Nakabihis na rin ako pero gusto ko muna sanang makausap si Will. Wala kasi kaming maayos na usapan eh! Hindi ko alam kung may ‘tampo’ na yun sa’kin.

Nakitext ako sa kapit-bahay namin. Tinext ko si Will, sabi ko puntahan niya ako ngayon na, dahil gusto ko siyang makausap, sabi ko pa na kapag hindi niya ako pinuntahan ngayon, hinding-hindi na niya ako makikita kahit kailan.

Ako ‘tong nananakot pero parang ako yung natatakot. Ano ba?! Ayoko yung ganitong feeling! Ilang minuto na ang lumipas pero wala pa rin siya. Tinanong ko yung kapit-bahay kung nagreply siya, pero wala daw.

Kinakabahan talaga ako, pero wala akong pakialam kahit ma-late pa ako sa trabaho, gusto ko talagang malaman ngayon kung talagang mahal ako ni Will o kung pakakawalan lang niya ako.

We were as one babe,

For a moment in time,

And it seemed everlasting,

That you would always be mine,

Now you want to be free,

So I’m letting you fly,

Cause I know in my heart babe,

Our love will never die,
No…

Akala ko talaga wakas na ‘to ng hindi pa nasisimulang relasyon.
Akala ko hindi niya ako pupuntahan.
Napaluha talaga ako nang makita ko si Will. Hingal na hingal siya at natarantang binitawan ang bike.

Nakaupo ako sa front door namin, napahinto siya sa tapat ko at nagkatinginan kami.
Mata sa mata, maningning, parang nangungusap.

“Cristy. Pasensya na ngayon lang ako.”
sambit niya kasabay ng pagupo niya sa tapat ko.

“Shh.. Ang importante, dumating ka…”
tugon ko.

“Sorry Will. Alam mo hindi naman talaga ako nagpaligaw kay Elmer eh! Ayoko siyang isama dito promise! Si Ate Weng kasi eh! Wag mo sanang isipin na…..”

Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang magkabila kong kamay, tapos isang matamis na ngiti ang pinasilay niya sa akin.

“I love you Cristy…”
matamis niyang banggit.

Nanlabo ang paningin ko dahil sa luhang nabuo sa mga mata ko. Naaantig ang damdamin ko sa narinig ko. Ang sarap! Ang sarap malamang mahal din ako ng lalaking pinakamamahal ko.

Ang sarap pakinggan sa tenga ang mga katagang nagmumula direkta sa puso, ang sarap damhin sa damdamin, umaapaw ang puso ko sa pag-ibig, sa pag-ibig na ngayon ko lang nadama sa buong buhay ko.

Hindi ko na napigilan ang pag-iyak, napayakap ako sa kanya. Mahigpit na mahigpit, ang mga pisngi namin dikit na dikit sa isa’t-isa.

Gumanti siya ng yakap, at sa bawat pagtibok ng puso ko lalong humihigpit ang yakap niya.

“I love you too Will! Mahal na mahal din kita!”
buong puso kong sabi.

Nasasakdal ako sa iyak sa tuwing maiisip ko na sa araw na ito sinagot ko si Will. Sa araw na ‘to, nabuo ang relasyon namin ni Will.

All I ever waited is for this precious moment to come. And now that it’s finally here, I promise it’ll last forever. You’re forever in me, and i’m eternally in you. Our vow is our pill, no wounds, no sickness, just pure love. You are the meaning of my life, my inspiration, my lucky charm. My piece of romance, my day, my night. Nothing can make us apart, nothing’s gonna change my love for you. No delay, no limits. Heaven is to be with you all the time, all the way.

Masaya ang naging unang taon ng aming buhay-magkasintahan. Ang sabi sa akin ni Will, ako ang inspirasyon niya sa kanyang pag-aaral.

Ako naman, todo-kayod, kahit mahirap tinitiis ko. Naniniwala ako sa sinabi ni Will na balang araw magkaka-reward ako sa aking pagsisikap.

Sumali pa kami ni Will sa Sta. Cruzan sa aming baryo, para kaming Prinsepe’t Prinsesa. Ako yung Lady Emperatriz, sya yung escort ko, at ito ang una naming Picture together.

Naging open din ako sa pamilya niya, katulad kung paano siya open dito sa amin. Sabi nga ng iba, kulang na lang kasal dahil lagi kaming magkasama.

Isang gabi, pauwi na kami galing Simbahan. Magkatabi kaming naglalakad, nagbubungguan ang mga kamay namin. Mga ilang saglit lang, nakahalata ata siya’t hinawakan niya ang kamay ko.

Kinikilig naman ako habang naglalakad, ito yung unang holding hands namin ni Will. Iba yung feeling pag hawak ka ng mahal mo, may sparkling touch. Mula no’n magka-hawak kamay na kami sa tuwing maglalakad.

Hindi tuloy maiwasan na may mga bastos na lalaking nag-trip sa amin sa daan.

“Wow Tol, paarbor naman ng shota mo! Ang swexy! Hahaha”

Halatang naiinis si Will pero hindi niya nalang sila pinansin. Nagulat ako sa isang lalaki na humawak sa braso ko at pinisil pa talaga.

“Damn you!”
napasigaw tuloy ako.

Kinabig ako ni Will.

“Tara na!”
sabi niya sa’kin.

Hindi ko maintindihan kung bakit hindi niya man lang ako ipinagtanggol ni Will, kahit pa nakita na niyang hinawakan nung bastos ang braso ko.

Pagdating sa bahay wala pa rin sa mood si Will, pati ako upset na upset! Tahimik pa siya, kaya hindi ko matiis na magtanong.

“Natakot ka ba sa mga lalaking yon Will?”
malumanay kong tanong.

“Pasensya ka na kung sa tingin mo hindi kita pinagtanggol. Oo natakot ako, pero hindi sa mga lalaking yon. Natakot ako dahil baka madamay ka pa kapag nagkagulo, natakot ako na baka masaktan ka, na baka hindi kita maprotektahan. Love makes you coward. I’m afraid you’ll get hurt because of me, if time will come that I ought to fight for you, i’d rather die in tears, but not a blood will shed, not a taste of hatred will shown. I’m not a soldier, i’m a lover, i can’t freak a war, I will stand to save not only your life but also your soul. I can always be your hero, because my love for you is my strength that makes me weak, my power that makes me human.”

Dito ko na-realized na ayoko ng strongman na handa akong ipagpatayan,
“Hindi Will… Love makes you brave. You have the guts to fall in love, you have the guts to fall on your knees just for the sake of your woman. You have the courage to face discriminancy, the courage to take any prejudice just to protect me. You altered your ego with your pride. You think before you act. Oh how a man could be so pretender. You’re not protecting me but yourself alone, because now I knew that I am your life.”

mas gusto ko yung bravehearted man na handa akong protektahan kahit maapakan yung ego manner niya.

Syempre bumuo din kami ng tawagan. Tawag ko sa kanya “Bhi”, tawag naman niya sa’kin “Bhey”, so nabuo ang tunay na relasyong “BheyBhi (Baby)”.

Corny para sa inyo, pero sa isang tulad ko na nagmamahal ng totoo, napaka-sweet no’n.

Nakaupo kami sa sala, si Mama at mga kapatid ko tulog na, si Papa naman wala pa, ginagabi talaga sya.

Kinabahan ako nang dumikit sa’kin si Will, hindi ko maintindihan ang sarili ko pero kakaiba ang titig niya sa’kin ngayon.

May pinapahiwatig ang kislap ng kanyang mga mata.
Hindi pa nga ako makatingin ng diretso eh!

My golly! Hahalikan niya ako! Bumibilis ang tibok ng puso ko, bawat pintig katumbas ay kaba sa dibdib ko.

Napapaatras ako, habang sya malamlam na lumalapit. Nakatingin sya sa mga labi ko, hindi ko rin maiwasang hindi mapatingin sa mga labi nya.

Napapikit na lang ako at mga ilang saglit lang, naramdaman ko ang paglapat ng mga labi niya sa mga labi ko.

“Uhmmmppp…”

Ang tamis, ang sarap, parang akong lumulutang sa ere, parang nawawala sa sarili.

A kiss is the sweetest form of love. Terrifyingly romantic, so passionate, so dedicatetable only for the real one, for the love of your life.
The taste of a kiss makes it balance, it will makes you fall in love very deeply, if the pleasure is for real, untill you feel that soft touchy lips that clinch all your worries. Ended your eyes being shut, while your fantasies suddenly turning into reality.

Tapos, naramdaman ko nalang na unti-unting nalalamas ang suso ko.
Kinikilabutan ako, nanginginig, nagsipagtayuan ang balbon ko.

Pero agad din nyang tinanggal ang kamay nya at ginapos niya ako sa kanyang mga bisig.

Ramdam na ramdam ko ang mainit na pagmamahalan namin sa anyo ng isang halik. Isang halikang hinding-hindi ko malilimutan, dahil ito ang first kiss ko, at masayang-masaya ako dahil naramdaman ko ang tamis ng unang halik sa pinakamamahal kong si Will.

Is this love? Is this love that suddenly makes me horny?!

Ika nga nila:
“Ang labis na kasiyahan, labis na kalungkutan ang kapalit.”

Dumating ang araw na pinaka-kinatatakutan ko na susubok sa pag-ibig namin ni Will.
May isang bagay na inamin sa akin si Papa na nag-udyok sa akin na ipagpatuloy ko ang pagja-japan.

Nakasangla pala ang bahay at lupa namin sa banko, at may anim na buwan nalang kaming palugit, tamang-tama para sa anim na buwang contrat sa Japan.

Naaawa ako kay Papa. Siya ang unang tao na tutol sa pagjajapan ko, pero dahil sa bigat ng sitwasyon namin mukhang kinakailangan ko talagang gawin ‘to.

“Pupuntahan ko si Will. Kailangan niyang malaman ‘to!”

“Anak, gabi na. Bukas mo nalang sabihin kay Will.”
tugon ni Mama.

“Hindi Ma, ngayon na!”

Pero ayaw talaga akong payagan ni Mama. Ang ginawa ko pinaload ko nalang yung cellphone ng kapit-bahay namin. At sa gabing yon, tinawagan ko si Will.

Putcha! Hindi ko pa man nagagawang magsalita napaiyak na kaagad ako. Hindi ko alam kung bakit ako nahihirapan ng ganito, samantalang anim na buwan lang ako sa Japan.

Inaalala ko na baka hindi ako payagan ni Will, na baka sa isang kisap-mata lang, biglang magbago ang lahat sa amin.

“Bhey, bakit ka umiiyak?!”
pagsagot niya sa tawag ko.

Hindi ako makasagot dahil nasasakdal na ako sa pag-iyak ko. Napakasakit, nahihirapan akong magsalita, nahihirapan akong huminga. Basta umiyak lang ako ng umiyak!

Maya’t-maya narinig ko na lang si Will na umiiyak na rin sa kabilang linya.

“Bakit?! Bakit?!”
ang walang tigil nyang tanong.

Nag-iyakan lang kami sa telepono hanggang maubusan ako ng load, at ako, iniyakan ko ang buong gabi, halos hindi ko na alam kung anong oras na ako nakatulog, at kung paano.

Let’s face it. Pain was made for the lovers to realized how much love had poisoned them. Things does’nt always favor your side. If there were happy thoughts, prepare to meet the other side of it. All those sleepless hollow nights. All those haunts that kills your soul. When there’s nothing left but to give up on tears. Sometimes, what we’re thinking is purely antipode with what we are doing.

Kinabukasan paggising ko, yun parin ang laman ng isip ko. Naiipit ako sa dalawang pinakaimportanteng bagay sa buhay ko.

Ayokong iwanan si Will, pero ayoko din namang mawalan kami ng tahanan. Isang tanong ang nabuo na kayhirap sagutin.
Pangarap o Pag-ibig?

I ain’t gonna cry no,

And I won’t beg you to stay,

If you’re determined to leave girl,

I will not stand in your way,

But inevitably,

you’ll be back again,

Cause you know in your heart babe,

Our love will never end,
No…

Gayunpaman, umaasa pa rin ako na hindi na ako hahantong sa puntong kailangan kong mamili.
Pero tila masaklap ang ibinabato sa’kin ng kapalaran.

Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Will, at ang unang tanong niya,

“Bakit?!”

“Bhi, magja-japan ako…”
pagdiretsa ko.

Nagulat siya tulad ng inaasahan ko. Punong-puno ng pagtataka at pagaalala.

“Ano?! Anong trabaho mo don?”

“En-entertainer…”

“Ano?! Entertainer?! Sa club?! Sa tingin mo ba papayagan kita sa ganung klaseng trabaho?!”

“Kailangan eh! Maririmata na ang bahay namin, kaya kung hindi ako magjajapan, baka mawalan kami ng tahanan.”
naiiyak na naman ako.

“Wala na bang ibang paraan? May trabaho ka naman diba?”

“hindi sapat yung kinikita ko don Will. Malaking halaga yung kailangan ko eh!”

Napaiyak na rin siya. Niyakap niya nalang ako.

“Pasensya ka na Cristy kung di kita matutulungan, pero hindi ako papayag na umalis ka!”

“Will, wag mo naman sana akong pahirapan ng ganito! Six months lang naman eh! Atsaka, ano bang masama sa pagiging Entertainer sa Japan?! Kakanta lang naman ako ah!”

“Pang-front lang nila yon Cristy! Maniwala ka sa’kin! Ipapa-table ka lang nila, ibubugaw ka lang sa Hapon!”

“Sobra ka naman! Sa tingin mo ba papayag akong magpabugaw? Wala ka bang tiwala sa’kin?”

Naiirita na ako sa usapan namin. Kung ano-ano na ang sinasabi niya, masyado siyang advance mag-isip.

“May tiwala ako sayo, pero sa mga hapon wala akong tiwala! Pa’no na lang kung may mainpluwensyang hapon na natipuhan ka? Tapos gamitin niya pera nya makuha ka lang nya?”
nagsimula na siyang manakit.

“Ganun ba kababaw tingin mo sa’kin?! Ha Will?! Para sabihin ko sayo, hindi ako magpapasilaw sa pera!”
at nagsimula na akong masaktan.

“Hindi mo ‘ko naiintindihan eh! Alam kong ‘di ka pasisilaw sa pera, pero pano kung masilaw yung manager mo at pilitin ka nya? Wala kang magagawa do’n!”

“Ikaw! Ikaw ang hindi makaintindi! Kailangan kong gawin ‘to Will! Ito lang ang tanging paraan para matupad mga pangarap ko!”
nanlalambot na talaga ako.

“Pangarap?! Ngayon naman pangarap na! Siguro nga hindi ‘nga’ kita maintindihan Cristy! Hindi yan pangarap! Responsibilidad yan ng Papa mo, bakit kailangang ikaw ang umako nyan?! Bakit hindi sya ang gumawa ng paraan?!”

Pagkasabi niya, nag-walk out na lang siya bigla. Iniwan niya akong umiiyak at masama ang loob.
Nasaktan ako sa mga katagang binitawan niya sa akin.
Of all the people, bakit siya pa ang hindi makaintindi sakin? Siya na mahal ko, siya na pinakamalapit sa puso ko.

Is this love? Is this love that suddenly makes me angry?!

Ayun na nga ba sinasabi ko! Hindi siya papayag, tutol na tutol siya.
Hindi na nya ako pinuntahan sa bahay, ilang araw na kaming hindi nagkikita. Naiintindihan ko siya, malamang masyado lang siyang nasasaktan.

Ayokong umalis.
Gusto kong umalis.
Fuck! Bakit ba ako nasasaktan ng ganito? Sana hindi ako naiiyak habang kumakain, sana hindi ako naiiyak habang naliligo.
Namimiss ko na si Will. Ilang linggo niya na akong hindi dinadalaw. Kung kailan kailangang-kailangan ko siya, dun pa sya wala. Siguro kailangan talaga nyang mapag-isa.

I know I can’t push it, I can’t push him unto his limits, if he needs space, i’ll grant it to him. I just wish it was a space for his mind and not a space for his heart.
Oh Will, you just said that you’ll fight for me over tears, that you’ll gonna clear our obstacled path of love’s journey.

Nalalapit na ang audition ko.
Kailangan kong magdesisyon.
Hindi na ‘to biro, masyado na akong naiipit sa sitwasyon.
Pati ang pinsan ko, na bestfriend kong si Rose tutol din sa pag-alis ko.

Pinaliwanag ko sa kanya ang dahilan ko, at sa bandang huli isa lang ang naisagot niya,
“Kahit naman tutol ako, desisyon mo pa rin ang masusunod.”

Tama si Rose! Pinsan ko lang siya kaya wala siyang karapatang makialam sa desisyon ko. Sa bagay na ‘to nagka-ideya ako kung papaano mapapadali ang lahat.

Oo, tatanggalan ko ng karapatan si Will na pakialaman ang buhay ko. Masakit man, but it leaves me no choice, ito na ang huling option ko, ang makipag-breakup sa pinakamamahal kong lalaki.

Para hindi na kami mahirapan ni Will, at para hindi na kami umasa pa sa isa’t-isa.

Ika nga nila:
“Sa hinaba-haba man ng Prosisyon, sa Simbahan din ang tuloy.”

Sana lang ‘magkasama’ kami sa prosisyon, hanggang makaabot sa simbahan na yon!

Wala ng sasakit pa sa desisyong i-give up ang taong mahal mo para sa mga taong umaasa sayo.
Wala ng sasakit pa sa desisyong sasaktan mo ang damdamin ng taong iniingatan ang puso mo.

 

Bihis na bihis na ako. Hinihintay ko na lang si Aling Nadia na susundo sa akin papuntang maynila.

Namumula pa rin mga mata ko sa kakaiyak. Tinitignan ko yung mga maleta ko, wala ng atrasan ‘to! Pagdating ko ng Maynila alam kong wala nang balikan pa.

Hindi ako mapanatag. Hindi ako mapakali sa kinauupuan ko. Sana man lang makita ko si Will kahit sa huling pagkakataon na ‘to.

“Anak, nandyan na yung sundo sa labas.”

Kinabahan ako sa sinabi ni Mama. Tinitignan ko yung wall clock, mukhang wala na talagang balak magpakita pa si Will.

Paglabas ko ng bahay bitbit lahat ng mga gamit ko, nakita ko si Aling Nadia na kausap si Mama, tapos yung multicab type na sasakyan, may lulan na mga babae sa loob. Sila na siguro yung mga babaeng tinutukoy ni Aling Nadia na makakasama ko sa audition, promotion.

Pasakay na ako no’n eh, pero sa gilid ng mata ko biglang tumibok ang puso ko.

Love makes you cry for always, no matter how happy you are, no matter how sad you are, it’ll bring tears in your eyes directly from your weary heart. It makes no sense at all, untill you realized that enough is not yet enough. You need to cry a little more, for you to breathe, cause your hardened heart will suffocate your senses. You cannot feel anything, you are numb, you are frozen, and there’s no way ever to escape this kind of chain, untill that someone who condemned you, finally releases you. It might save your soul, but leaves your heart broken. Tottaly broken.

Nakita ko si Will na paparating. Nakangiti siya at masiglang-masigla.Sobrang miss na miss ko na siya at sa sobrang tuwa ko binitawan ko mga bitbit ko at sinalubong ko siya.
Sinalubong ko siya ng yakap! Mahigpit na mahigpit.

“Will, i’m sorry! i’m so sorry! I need to go, but don’t let me go this way please…”

“Shh…”

Nagkatinginan kami.

“Now I understand. Sorry kung naging problema ako sa’yo. Hayaan mo, mula ngayon, hindi na ako magiging hadlang sa mga pangarap mo. Cristy, handa na akong suportahan ka, dahil mahal na mahal kita…”

Iba ang mga sinasabi ng mga salita niya sa nakikita ko sa kanyang mga mata. Halata namang ayaw pa rin niya akong umalis sa lungkot ng expression niya, kahit pa nakangiti siya, alam kong huwad yon.

Alam kong nasabi nya lang yon para hindi na ako mahirapan pa, para pagaanin ang nararamdaman kong bigat sa puso. Alam ko kung ano ang totoo.

Pero kahit papaano ayos na rin. Ngayon mukhang hindi ko na kailangang makipagbreak sa kanya dahil sa wakas, nasa akin na ang suporta niya.

“I will wait for you, Cristy… Even if it is a lifetime, although forever… I’ll wait for you till you come back. You’re always be my Bheybhi…”
patuloy niya.

“Thank you Will. Thank you for loving me. I love you more, more than how you love me… I promise, i’ll never keep you waiting for so long…”

Masayang-masaya ako sa pag-alis ko. Alam kong magtatagal bago kami muling magkita ni Will, pero dahil sa pabaon nyang pagmamahal sa’kin, hindi na gano’n kahirap. Kahit ano’ng mangyari, kami pa rin hanggang wakas.

You’ll always be a part of me,

and I’m a part of you indefinitely,

Girl don’t you know you can’t escape me,

Ooh darling cause you’ll always be my baby,

And we’ll linger on,

Time can’t erase a feeling this strong,

No way you’re never gonna shake me,

Oh darling cause you’ll always be my baby…

Nakilala ko si Alice sa loob ng promotion. Isa rin sya sa mga recruit ni Aling Nadia. Siya yung naging kaibigan ko dito sa promotion.

Nag-aayos kami ng gamit no’n sa loob ng magiging room namin. Kinausap niya ako. Nakita pala niya kami ni Will nung bago kami umalis sa bahay. Nakasakay na kase siya sa multicab no’n.

Tinanong niya kung boyfriend ko daw ba si Will, at nang sinagot ko siya ng “Oo”, isa lang ang nasabi nya;

“Naku Sis! If I were you, bibreak ko na yun. Hindi natin alam kung ano’ng naghihintay sa atin sa Japan. I’m not trying to offend you, i’m just being realistic. Mas mabuti kung palayain mo muna sya, dahil unfair naman sa kanya kung masasayang lang ang paghihintay nya. So set him free, you both will be benefited on the safeside.”

Nginitian ko lang si Alice.

I and my lover have a vow, an enough reason to just hold on to the feelings we have for each other. A promise to heal a lonely life. Actually, I’m never alone, he’s existing within my heart, as long as I breathe, I know he’s there waiting for me.

Sa isang waiting room, naghihintay kaming mga babae. Magkatabi kaming nakaupo ni Alice. Halatang kinakabahan siya.

Pansin ko yung suot nila, puro maiiksi, bukod tangi akong nakapantalon at blusa.

 

“Ba’t ka nandito?”
pampatanggal sa nararamdaman kong kaba.

Nagtaka pa siya at napakunot ng kilay.
“Hinahanap ko kapalaran ko. Walang asenso dito, baka sakaling nasa Japan ang swerte ko. Eh ikaw?”

“Ahm. Ako? Para sa katuparan ng mga pangarap ko…”
pagdadahilan ko.

“Pangarap mong magjapan?”
parang gulat pa siya.

“Hindi noh! Daan pala para sa katuparan ng mga pangarap ko…”

“Tama yan Sis! Unahin mo yung pangarap mo. Gamitin mo utak mo, wag puso mo, magpaka’praktikal’ ka. Hindi ka naman mapapakain ng pag-ibig na yan eh! Maiisip mo yan kapag kumakalam na sikmura mo. Yun yung puntong ‘pagsisisi’.”

Okay. Nandun na ako. Pero kung sakali mang maghihiwalay kami ni Will, siguradong hindi yon ang dahilan. Many of us has lost the true meaning of practicality.

Hindi ko napansing ako na pala ang susunod. Deep breath, stress released.

Pagpasok ko, napansin ko yung panel of employer na nakaupong naghihintay sa tapat ng isang maliit na stage na napapalibutan ng mga lights and speaker.

Lalo akong kinabahan.
Lima sila, tatlong pinoy at dalawang hapon.

“What can you do for us?”
tanong agad nung isang hapon nang matayo na ako sa taas ng stage.

“Ahm. Singing Sir…”

“Then show us!”

“I don’t wanna lose you, but I don’t wanna use you,

just to have somebody by my side…

And I don’t wanna hate you, I don’t wanna take you,

but I don’t wanna be the one to cry…

…There’s a danger in loving somebody too much,

and it’s sad when you know it’s your heart you can’t trust…

There’s a reason why people don’t stay who they are…

‘Cause baby sometimes love just ain’t enough….”

Ibinagay ko ang lahat para sa kantang ito. This is gonna be my best performance. Buong puso, napapaiyak dahil naiisip ko si Will.

Napakarami kong narealized habang kumakanta.
Siguro nga unfair sakanya kung hihilingin ko sa kanyang hintayin niya ang pagbabalik ko.
Maraming pwedeng mangyari sa loob ng six months.

Pwedeng makahanap siya ng mas higit pa sa’kin, o ako ang makahanap ng iba.

Kung talagang handa siyang maghintay, hihintayin niya ako kahit pa sa tingin nya wala ng pag-asa.

Ayokong maging selfish, ayokong ‘ako’ ang maging dahilan ng paghihirap niya at mga pasakit.
Ayokong maging pasanin niya.

I’d rather hurt you once than to hurt you each day. I don’t wanna see you swim in sorrow and make your life miserable over and over again. I guess, giving up does’nt always mean that I’ll unlove you. I’m giving up on us because I truly love you. It is the best way of letting you know that my love for you is not your next melancholy.

Natanggap ako. Tuloy na ako sa promotion. Dito mas nahasa ang boses ko. Dito ko rin natutunang mag-make up, magpaganda at magsuot ng maiikling kasuotan. Mas marami pa yung nakalitaw na balat kesa nasasaplutan.

Nung una nakakailang pero nakasanayan ko na rin. Tinuruan din kaming magsayaw, sexy group dance.

Ang dami nilang pinagawa sa’kin na dati hindi ko naman ginagawa.
Magkulay daw ako ng buhok, mas gusto daw ng mga hapon yung blonded hair.

At ang isang bagay na iniyakan ko ng ilang gabi ay yung pina-inject nila ang boobs ko para lumaki.

Fuck! Tutol na tutol ako pero wala naman akong magawa. Bakit kailangan palakihin pa gayung pwede namang lagyan ng foam o i-push?

Naiisip ko tuloy na tama nga ata si Will. Pero wala na talagang atrasan, i’ve come this far, then so be it.

Nang handa na kami para isabak sa entertainment. Binilhan na nila kami ng ticket papuntang Japan, the land of the rising sun.

Binigyan nila kami ng isang araw bago ang flight para makauwi sa probinsya.
Pag-uwi ko sa amin, si Will ang una kong hinanap.

Gusto kong magpaalam sa kanya ng personal, at gusto ko na rin kunin ang pagkakataon para pormal na makipag-break sa kanya.

Mahigit isang buwan lang ang lumipas pero parang isang taon na nang magkita na kami ni Will.

Walang nagbago sa kanya, pero sa’kin, putcha! Mula ulo hanggang paa binago! Binago nila ako ng buong-buo.

“Kumusta ka na Cristy? Parang okay na okay ka ha… Ibang-iba na hitsura mo. Full grown woman ka na…”

“Will, panlabas na anyo ko lang ang nagbago. Wala eh! Kailangan gawin to.”

Halatang malungkot siya kahit pinipilit nyang ngumiti.

“Will, sigurado ka bang okay lang sayo pagalis ko?”

Isang huwad na ngiti na naman ang pinakita nya sakin.
“Oo naman. Ano ka ba, nasayo suporta ko. Basta lagi ka lang mag-iingat don, wag mo pabayaan sarili mo ha?”

I looked into his eyes, something happened to me. I can’t move, i can’t make another glance. I feel so cold. I’m dying inside and i’m out of my mind. Now I have to break his heart and leave every pieces in tears. I don’t have the ‘will’ to do this, but I ‘need’ to.
Love is like an anchor tied on my feet, pulling me down, keeps me drowning in an ocean of misery.

 

“Will, I’m breaking up with you…”
These five words suddenly taken my breath away. It is killing me softly.

“Ano kamo?!”
gulat na gulat talaga sya sa diretsahan kong salita.
“Hindi Cristy! Hindi! Alam kong sinasabi mo lang ‘to para hindi na kita pigilang umalis!”

Gusto ko ng umiyak pero pinipigilan ko, ayokong makitaan nya ako ng ebidensya na nasasaktan ako, ayokong malaman nya na mahal na mahal ko sya, at isang malaking kasinungalingan ang lahat ng ito.

“Cristy, hihiwalayan lang kita kapag nalaman kong hindi mo na ako mahal…”
sinasabi ko na nga ba.

“Ano ba Will, wag mo na sana akong pahirapan pa! Please let me go. Don’t you see im breaking up with you? It only means that I don’t wanna be with you anymore!”
hindi ko nakayanan ang luha ko.

“Cristy, wag mo naman sana akong saktan ng ganito… Please don’t let go! Diba sinabi ko naman sayo na handa akong maghintay? I mean it, i really mean it.”

“Just let me go Will, ’cause I don’t love you.”

Ito ang mga huwad na katagang nagpahinto kay Will. Mga salitang hindi ko alam kung saan nanggaling! Taliwas na taliwas sa tunay kong nararamdaman para kay Will.

It’s sad when you know that the only reason why you exist is the same reason why you’re dying, that the only reason for your fighting is also the reason for your trounce.
I love you. With all my heart i love you. And the hardest part of this, is the agony of leaving you.

Ilang minuto na lang aalis na kami.
Hinihintay ko si Will na ihatid man lang nya ako sa airport, umaasa na kahit wala na kami maisip man lang nya akong makasama kahit sa huling pagkakataon na ito.
Pero kahit anino nya hindi ko nakita.

Dito ko na-realized na hindi ko na muli pang makakapiling ang pinakamamahal ko. Naglaho na, pinakawalan ko na, at ang premyo ko. Pasakit.

Pagdating ko sa Japan, nag-iba na ang mundong inaapakan ko. Ibang kultura, ibang mga tao, ibang pananalita. Feeling ko nag-iisa lang ako sa mundo.

Walang gabi o araw na hindi ko inisip si Will makalipas ang isang buwan, walang oras na hindi ako umiyak.
Marami akong bagay na namimiss, minsan parang gusto ko ng umuwi.

Lalo na nang pilitin ako ni Manager na mag-patable sa customer. Tama nga ata si Will, wala nga ata akong magagawa kundi sumunod sa bawat ipagawa ni Manager.

Mula no’n hindi na lang pagkanta at pagsayaw ang naging trabaho ko. Nagpapatable na rin ako. Nagpapasalat sa iba’t-ibang kamay ng lalaki sa mga maseselang parte ng katawan ko.

Hindi ko talaga alam kung paano nila ako napapayag, idinaan ko nalang sa alak ang lahat. Oo, natuto na rin akong uminom, gabi-gabi, walang humpay!

Gabi-gabing lasing habang pinagpipyestahan ng mga manyak na lalaki ang aking katawan. Salat sila ng salat, minsan hinuhubaran pa nila ako, nilalamas ang suso, nilalamas ang puwet.

Putanginang buhay to! Bakit ba ako napadpad sa impyernong lugar na ‘to?!

Tama lang ang naging desisyon ko na hiwalayan si Will, dahil hindi na karapat-dapat ang isang tulad ko sa isang tulad nya. Feeling ko napakarumi ko nang tao.

Isang gabi linapitan ako ni Manager, ang sabi nya gusto daw akong i-take out ng isang maimpluwensyang tao dito sa Japan.

Puta sya! Pinatable na nga nya ako, ngayon naman ipapa-take out pa?
“It’s only a dinner date.”
hindi ako tanga gago!

Hindi ako pumayag. Nagmatigas ako. I told him that he’ll gonna lose me if he insisted.

Salamat naman at hindi na nya ako kinulit. Paninindigan ko talaga ang sinabi ko kay Will na hindi nila ako kayang pilitin kapag ayaw ko talaga. At sa oras na ‘to ayaw ko talaga!

Maya-maya binalikan ako ni Manager, may dala syang ladies drink, kung ayaw ko daw magpalabas, sana man lang paunlakan ko ang pinapabigay na inumin.

Okay. Yun lang pala eh.
Pero putangina! Matapos akong makahigop ng kaunti bigla akong nahilo.

You touched my heart,
you touched my soul,
you changed my life and all my goals,
if love is blind then I knew it,
my heart was blinded by you.

i’ve kissed your lips, I held your hand,
shared your dreams and shared your bed,
I know you well, I know your smell,
I’ve been addicted to you.

Goodbye my lover,
goodbye my friend,
you have been the one,
you have been the one for me.

And I still hold your hand in mine,
in mine when i’m asleep.
And i will feel i’m sorry in time,
when i’m kneeling at your feet.

I’ve seen you cry,
i’ve seen you smile,
I’ll spend a lifetime with you,
I know your fears and you know mine,
that I can’t live without you.

Hawak ni Will ang magkabilang bewang ko, habang ako nakayakap sa balikat nya.
Sa unang pagkakataon, isinayaw nya ako.
Isinayaw nya ako sa isang paraiso na kaming dalawa lang ang nabubuhay.
Umaapaw ang pagmamahalan namin habang magkatinginan kami.

 

Hindi matanggal ang ngiti ko, ganun din sya sa akin.
Lumalim ang pagtitinginan namin, gumapos ang kamay nya sa likod ko at ang mga katawan namin nagkadikit sa isa’t-isa.

Inabangan ko ang mga labi nya na alam kong papunta sa mga labi ko.
Nagkahalikan kami, matamis, madiin.
Napapikit ako, nadala sa halik nyang punong-puno ng emosyon.

Pagmulat ko, nakita ko nalang ang aming mga sarili na hubo’t-hubad at nakahiga sa mga maririkit na sari-saring bulaklak.

Makukulay, kasing kulay ng pagkakapatong ni Will sa ibabaw ko.
Niroromansa nya ako at ang mga ari namin pinag-isa ng pag-ibig.

Biglang sumakit ang ulo ko.
“Aaahhggg”

Laking gulat ko nalang nang magising ako sa piling ng ibang lalaki.
Nawala bigla si Will sa ibabaw ko, napalitan sya ng isang matandang hapon!

Bumalik ang ulirat ko. Naalala ko yung pinainom nila sakin. Shit! Nilagyan nila ng pampatulog! Sa bagay na ‘to mukhang tama nga talaga si Will.
“Wala akong magagawa kapag natipuhan ako.”

At ngayon heto ako, nakatihaya sa kama at binabanatan ng isang matandang hapon!

“Please stop! Don’t do this! Please! Please!”
pagpupumiglas ko.

Napaiyak ako. Napakasakit na ng ari ko. Ang hayop na matandang ‘to, ayaw talagang tumigil. Tuloy lang sya sa kahihindot sa akin.

Medyo nanlalambot pa ako kaya hindi ko sya magawang maitulak. Mahapdi na talaga ang pakiramdam ko, masakit na masakit!

Ang pinakaiingatan kong puri para kay Will, ngayon walang-awang ninanakaw sa akin.

Walang tigil ang pag-iyak ko at pagpupumiglas ko. Nagsisisigaw ako para humingi ng tulong, pero wala naman atang nakakarinig. Nagwawala talaga ako sa kama, at nang hindi na nya ako maawat, bigla na lang nya akong sinampal.

Fuck! Umikot ang paningin ko sa tindi ng sampal nya. Nakakahilo.
Nang wala na akong magawa, masakit man sa akin, nagpaubaya nalang ako.

Sinuso nya ang mga boobs ko, salitan, palitan. Nakakapandiri pero wala talaga akong lakas para pigilan sya.
Damang-dama ko pa ang cock nya sa loob ko, parang wide open talaga.

Hindi ko lubos maisip at hindi talaga kayang tanggapin ng sarili ko na ginagalaw ako ngayon ng isang lalaking hindi ko man lang kilala.
Sana si Will nalang talaga, o di kaya siya nalang sana ang nakauna sa akin.

Now I realized how much my time had wasted when i was with my lover. I never gave him hour to feel the pleasure within me. Those quiet romances left unfinished, those precious moments that I thought would be enough to showcase my delicacy. All were wasted time.

Mula no’n, nasangkot na ako sa kalakalang “Prostitution”.
Binigyan ako ni Manager ng Passbook bank account savings kung saan dun daw nya ilalagay ang kikitain ko.

Nagulat pa ako dahil may laman na yung 100,000 yen. Naengganyo ako, hindi ko inakalang ganun kataas ang kikitain ko.
Kaya napapayag ako na maging isang “Prosti”.

“Tonight is a big night.”
entrada ni Manager isang gabi sa club.

“I would like you all to meet the finest filipina here in Japan, Cristy!”
patuloy nya.

Naghiyawan ang madla, palakpakan sa magarbong pagakyat ko sa stage.

“We’ll start at 100,000yen.”
pagsisimula ng bidding.

“200,000yen!”
sigaw nung isang matandang hapon.

“500,000yen!”
yung isa naman.

Nagulat ang lahat sa taas ng bid nung isa, “1M yen!”.

Dun na ako nabingwit, isang matandang mayaman na hapon na mukhang maimpluwensya. Kinuha nya ako sa halagang 1million yen.
Kahit ako hindi makapaniwala.

Dumiretso kami sa isang private room. Ang matandang yon! Humihiram na nga lang ng lakas sa viagra, mahilig pa talaga!

Ang dami kong tiniis na hindi ko naman dapat tinitiis. Ang dami kong paghihirap na di ko naman deserving paghirapan. Ang Japan ang pinakamasamang parte ng buhay ko na hinding-hindi ko matatanggap kailan man.

New year, nagkayayaan kaming uminom ng mga kasamahan kong Pinay. Naalala ko last year, magkasama kami ni Will na nag-countdown, pero ngayon wala na, feeling ko mag-isa na lang talaga ako.

Ilang buwan na rin ako dito, ni tawag o text wala akong natanggap mula kay Will, ang masakit pa, araw-araw akong tumatawag sa kanya pero hindi sya sumasagot. Siguro nga nasaktan ko sya ng labis.

Sinubukan ko muli tumawag. Hindi pa rin sya sumasagot, paulit-ulit kong dinial, at mga ilang beses pa nakulitan na ata at sa wakas sinagot din nya ang telepono.

“Hello…”
malamig nyang tinig, napaiyak agad ako.

“Ku-kumusta ka na Will? Happy new year!”
medyo maingay sa kabilang linya pero kinausap ko pa rin sya.

“Cristy ikaw ba to?”

“Ahm. Oo. Mukhang masaya celebration nyo dyan ah!”

“Hmm medyo… Heto videoke kasama nina Jack, nandito rin si Rose.”

I really, really miss him so much! The way he speaks, the way he laugh, the way he move, I’m deadly missing every single detail of him. Every words, every wisdoms, I miss everything to him. I’m longing for him. I wanna shout! I wanna tell him how much i’m in love with him.

“Kantahan mo naman ako Will…”
hiling ko sa kanya.

“Ah. Eh. Ano bang kanta gusto mo?”

“Kahit ano…gusto ko lang marinig boses mo…”

Hinihintay kong kumustahin din nya ako pero wala. Nawala na yung ‘special attention’ nya para sakin. Parang lang akong tumawag sa isang normal na ‘kakilala’. Wala man lang ‘i love you’, o ‘i miss you’. Wala na yung ‘kumain ka na ba?’, o kahit man lang yung, ‘ano gawa mo ngayon?’. Itutuloy…

 

Note: Repost story, credits to the original author

Please vote and react po if nagustuhan niyo po ang story.