Spanker
Bawat sagi ko ng aking daliri sa kanyang kuntil at lalo siyang napaliyad.
Damang-dama kong sarap na sarap siya sa aking paglapirot sa katawan niya.
Ilang saglit pa ay tumigil ako.
Namangha si Ka. Rowena sa biglang pagtigil ko.
Tumingin siya sa akin habang humiga ako.
Sumenyas ako sa kanya na ako na naman ang trabahuin niya.
Kumunot ang noo at para siyang nakatikim ng suka dahil sa pagbiglang pagbago ng mukha niya.
“Sige na, ako na naman ang trabahuan mo,” pakiusap ko sa kanya.
Umiiling siya. Iling na tanda ng pagtutol. Hinawakan ko ang isa niyang suso. Matigas ito.
Dahan-dahan ko iyon na pinisip-pisil. Banayad ang aking paglamas.
Pumikit ang kanyang mga mata at nagbago ang kanyang mukha. Nakaramdaman siguro siya ng sarap. Naramdaman ko rin sa aking kamay ang biglang pagtikas ng kanyang utong.
Ahh…. sarap naman ni Ka. Rowena. Sarap nitong iyutin, sa isip-isip ko.
Medyo nanlambot na ang titi ko. Hindi katulad kanina na tigas na tigas dahil sa tindi ng kalibugan.
Maya-maya pa’y nakita ni Rowena ang panlupaypay ng titi ko.
Nagulat ako. Bigla niyang hinawakan ang aking burat at dahan-dahan niya itong sinasalsal.
Wow, sarap ng ginawa ni Ka. Rowena.
Nag-enjoy ako sa ginagawa niyang iyon.
Nakita kong biglang yumuko si Ka. Rowena sabay subo agad ng aking burat.
Napa-shit ako sa sobrang sarap na naramdaman.
Kakaiba ang init na naramdaman ng aking titi sa loob ng bibig ni Ka. Rowena.
“Ahhhhh…. sige, ituloy moooohhhh paaahhh,” bulong ko sa aking sarili.
Tiningnan ko si Ka. Rowena. Nakita kong nagtaas-baba ang ulo niya.
Dahan-dahan ang pagtaas-baba ng kanyang bibig sa aking naninigas na titi.
Kita kong hirap si Ka. Rowena nang isubo ang titi ko. May kalakihan kasi ito.
Ang init ng bibig ni Ka. Rowena. Damang-dama ko ang init… ang sarap talaga.
Tumutulo ang kanyang laway tuwing subo-subo niya ang aking manoy. Paiba-iba ang hitsura ng mukha niya.
Ilang sandali pa ay nang ramdam kong sasabog na ang aking tamod kaya pinatigil ko na siya sa pagtsupa sa mala-sardinas kong titi.
Hinugot niya ang kanyang bibig mula sa aking titi.
May mga laway at malinaw na tamod ko na nadala sa bibig ni Ka. Rowena.
Tumingin siya sa akin. Medyo nakangiti. Ginantihan ko rin siyang malamyos na ngiti.
Matapos iyon ay pinatuwad ko si Ka. Rowena.
Wala siyang tutol sa utos ko sa kanya.
Ang kinis ng puwet ni Ka. Rowena. Sobrang kinis talaga.
Pagkatuwad niya ay nakita ko ang kabuuan ng kanyang puke.
Mula sa hiwa at tinggil nito ay kitang-kita ko.
Ang kaunting bulbol niya ay ang gandang pagmasdan.
Lumuhod ako.
Hinawakan ko ang aking ahas at itinutok iyon sa naglalawang lungga ng aking bagong kasintahan sa aming kilusan.
Nang maramdaman kong nakatutok na sa makipot na butas ng puke ni Ka. Rowena ang aking malaking titi ay nagbitiw ako ng isang marahang kadyot.
“Ohhhhh… aray!” kaunting ungol ni Ka. Rowena.
Bagama’t hindi pa man ganap na nakapasok ang ulo ng aking burat ay tila nag-iba na ang mukha ni Ka. Rowena kahit hindi ko man makita ang kanyang hitsura sapagka’t nakayuko siya ng mga oras na iyon.
“Dahan-dahan lang, Kumander… masakit eh!” ang mahina niyang pakiusap sabay inayos uli niya ang kanyang puwetan para maisentro ang nakatutok kong burat sa kanyang lagusan.
Nang maramdaman kong muli na namang nakasento sa butas ng kanyang pekpek ang aking titi ay nag-umpisa na naman akong bumayo.
Naramdaman kong pumasok na ang ulo ng titi ko sa kanyang puke.
Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kanyang baywang para lalo kong maisentro ang pagpasok ng aking nagwawalang titi sa kanyang puke.
Muli akong kumadyot.
“Ooooohhhh… Kumander… ang sakit talagaaaahhh…” sabi ni Ka. Rowena na tila namimilipit sa sakit.
Hindi ko siya pinakinggan. Nagpatuloy ako sa aking ginagawa.
Isa pang ulos ang pinakawalan ko at pumasok na ang ulo ng aking titi.
Naramdaman kong parang gustong iiwas ni Ka. Rowena ang kanyang balakang dahil siguro sa hapdi na naramdaman dala ng pagpasok ng aking malaking titi sa kanyang puke.
Bagama’t basang-basa na ang kanyang puke ay nararamdaman ko pa ring hirap akong pasukin siya dahil masikip talaga ang kanyang lagusan. Ito na ‘ata ang digmaan na hirap akong nakikipaglaban.
Nasasaktan din kasi ako habang ipinapasok ko ang aking titi sa kanyang puke.
Makalipas ang ilang sandali, matapos ang ilang pagsakyod ko ay bumaon na ang aking titi sa pinakailalim ng puke ni Ka. Rowena.
Baon na baon. Sagad na sagad.
Damang-dama ko ang kaloob-looban ng puke ni Ka. Rowena. Ang init sa loob ng pekpek niya. Sarap talaga. Dahan-dahan na akong bumabayo.
Halos ang balakang ni Ka.Rowena ay sumusunod sa bawat indayog ko.
“I love you,” sabi ko kay Ka. Rowena.
“I love you toooohhhh… ahhhhh…” mahinang tugon niya na tila sarap na sarap sa kantutan naming iyon.
Ahhh…. damang-dama ko rin ang sobrang sarap habang naglabas-masok ang aking alaga sa lungga ni Ka. Rowena.
Kitang-kita kong naglapat ang aming mga ari sa bawat kanyod ko.
“Oohhh… ahhhhhh… ungggghhhh….” tila mababaliw si Ka. Rowena.
Sa posisyon naming iyon ay binilisan ko na ang aking pagtaas-baba. Mabilis na mabilis sapagka’t alam kong sasabog na si Ka. Rowena ilang beses na pagkadyot ko.
Naramdaman ko ring malapit nang pumutok ang aking tamod. Mabilis na naglabas-masok ang aking titi sa loob ng puke ni Ka. Rowena.
Ahhhh…. humigpit ang pagkakahawak ni Ka. Rowena sa likod ko. Ang kanyang mga kuko ay bumabaon din sa likod ko.
Bagama’t masakit ay tiniis ko na lang dahil mas nangingibaw ang sobrang sarap ng aming pagkakantutan kaysa sa kuko niyang nakabaon sa aking likod. Nakapikit ang mga mata ni Ka. Rowena habang patuloy siyang umuungol.
Kung kanina’y nasaktan siya nang ipasok ko ang aking titi sa kanyang puke, pero ngayon tila ninanamnam na niya ang kaligayahang ipinatikim ko sa kanya.
Hindi ko na mapigilan ang aking sarili. Sasabog na ang aking tamod.
Naramdaman ko ring lumalakas ang mga ungol ni Ka. Rowena. Oohhhh….
Kasunod niyon ay pumalandit ang aking katas sa loob ng pekpek ni Ka. Rowena.
Gayundin si Ka. Rowena ay nakaramdam ng labis na panghihina sa kantutan naming iyon.
Ningitian niya ako bago siya nakatulog gayundin ako.
Kinabukasan, maagang dumating ang ibang pangkat ng aming kilusan sa aming kuta sa magubat na bundok sa Lanao del Sur. Masamang balita ang baon nila sa amin.
SUNDAN
“Kumander, pinatay ng mga sundalo si Mang Robin kahapon,” malungkot na ibinalita ni Ka. Alfon sa akin.
Si Mang Robin ay isa sa aming mga impormante.
Isa siyang magsasaka subali’t kapag nabalitaan siyang operasyon ng mga militar sa kanilang lugar inireport niya agad sa aming pangkat.
“Ganu’n ba. Sige, magpahinga muna kayo at may mahalaga tayong lakad mamayang gabi,” bilin ko sa kanila bago ko sila nilisan.
“Sige po, Kumander.” tugon nila.
Bumalik ako sa aking silid kung saan nandoon ang aking magandang kasintahan, si Ka. Rowena.
Matapos ang aming mahalagang pagpupulong nang hapon iyon ay alerto na ang aming pangkat.
Nagsimula na kaming maglakad patungo sa isang malaking kampo ng sundalo sa lungsod ng Marawi.
Umabot sa 1,000 ang aming puwersa nang salakayin namin ang kampong iyon.
Dakong alas 2:00 nang madaling araw, pinalibutan namin ang Camp Ranao.
Nakakubli ang iba naming kasama sa paligid ng nasabing kampo.
Alerto sila sa paghawak ng kani-kanilang baril.
Gigil na gigil sa pagpapaputok at handa nang pumatay ng mga kalaban.
Nakita namin ang isang tower kung saan nakapuwesto ang ilang sundalo.
May tatlong M60 machine gun doon.
Natitiyak naming nakaalerto rin ang mga sundalong nakapuwesto sa nasabing tower.
Tahimik ang paligid ng nasabing kampo.
Tila mahigpit din ang seguridad ng mga sundalo sa kanilang kampo.
Pero nang mga sandaling iyon ay hindi nila batid na may malaking bakbakan na magaganap.
Sa operasyon naming iyon ay hindi ko kasama si Ka. Rowena kaya’t panatag ang aking kalooban.
Nananatili siya sa aming kuta sapagka’t batid kong hindi pangkaraniwan ang pagsalakay namin sa kampo ng mga sundalo.
Tumingin ako sa paligid. Lumakas ang loob ko nang makita kong nakaalerto na rin ang mga kasamahan kong kumander sa kanilang puwesto.
Ang hudyat ko na lang kanilang inaantabayanan.
Sumenyas ako sa aming mga snipper para humanda.
At ilang sandali pa’y nagkaputukan na ang mga armas ng aming mga snipper sa puwesto ng mga sundalo na nasa tower.
Laglag ang mga sundalo sa tower na iyon. Ni isang putok ay hindi sila nakaganti.
Matapos iyon ay sunud-sunod na putukan na ang nagaganap buhat sa aming kilusan.
Nakipagpalitan na rin ng putok ang mga sundalo na mabilis nagkober sa kanilang kampo.
Nakipagsabayan sila ng putok sa aming puwersa na noon ay mabangis na niratrat ang mga kalaban. Lumikha ng matinding putukan ang madaling araw na iyon dahil sa matataas at malalakas na mga uri ng baril na sabay na nagpuputukan.
Mula sa aking puwesto, ikinasa ko na ang armas kong M60 machine gun at walang humpay na diligan ko ng mga bala ang mga kalabang militar.
Hindi ako tumigil sa pagpapaputok hangga’t hindi nauubos ang bala ng aking machine gun.
Kaagad akong nagkubli sa pinagtataguan kong bato nang makita kong humagis ng hand granade sa puwesto ko ang isang sundalo na may ilang hakbang ang layo mula sa aking kinaroroonan.
Laking gulat ko nang malaman kong hindi nakarating sa akin ang inihagis na granada.
Nakita kong nag-thumbs up ang isa sa mga kasama ko, na ang ibig sabihin ay nasapol niya ang sundalo na nagtangkang maghagis sa akin ng nasabing granada.
Ilang sandali pa ay nagliwanag ang buong paligid ng Camp Ranao.
Bunsod iyon ng pagkasunog ng mga 6×6 trucks na nasa loob ng nasabing kampo.
Kitang-kita kong nagtakbuhan ang ilang mga sundalo para magtago subali’t bago pa man sila makarating sa isang lugar na tangka nilang pagkoberan ay nahagip na sila ng mga bala buhat sa amin.
Kaliwa’t kanan ang putukan. Tila walang kaubusan ang aming mga bala.
Makalipas ang ilang sandali ay unti-unti nang humuhupa ang mga putok sa panig ng militar.
Naging maingat kami habang papalapit sa kanila upang matiyak kung patay na ang ilan sa kanilang mga kasamahan.
Habang papalapit kami sa kampo ay nagpaputok ng kani-kanilang baril ang ilang sundalo na sa tantiya namin ay hindi na umabot sa dalawampu ang mga iyon.
Unti-unti silang nalalagas dahil sa mga snipper namin na bawat putok ng armas ay tiyak na bulagta ang kalaban kapag lumutang sa kanilang pinagtataguan.
Dahan-dahan kaming umuusad palapit sa kampong iyon.
Nang makailang metro na kami ay sumambulat ang isang malakas na pagsabog mula sa kanang bahagi ng aking puwesto kung saan naroon ang mahigit sa 200 kasapi ng aming kilusan.
Malakas na yanig at nagliwanag ang paligid doon at nasaksikhan kong tumalipon ang ilan sa mga kasamahan namin nang tamaan ng pagsabog na iyon.
Sabay-sabay kaming nagkubli at saglit na nakiramdam sa paligid.
Isa pang malakas na pagsabog ang sumambulat sa bahaging kanan ng aking kinaroroonan.
Narinig namin ang mga ugong na tila paparating sa aming pinagtataguan.
Mabilis kaming bumalikwas at nagtakbuhan palayo para makaiwas sa posibleng pagtama ng mga bomba na pabagsak sa aming kinaroroonan.
Sunud-sunod pang mga putok na iba’t ibang uri ng baril na umaalingawngaw isang kilometro mula sa kampong iyon.
Kaagad akong naghudyat sa aking mga kasamahan na ‘wag lisanin ang Camp Ranao at sa halip ay harapin ang mga sundalong paparating at makipagbakbakan ng harap-harapan sa kanila.
Marahil, nakatawag na sa kanilang headquarters ang mga sundalo na nasa Camp Ranao ilang minuto nang umusbong ang matinding bakbakan sa kampo na aming sinalakay.
Ginamitan namin ng mga bazooka ang mga kalabang sundalo kaya’t hirap silang makausap palapit sa amin.
Wala ring humpay sa pagbato ng mga granada ang iba naming tropa doon sa panig ng mga kalaban.
Nakaalerto rin ang aming mga snipper sa mga puno na bumabaril sa nakikitang kalaban.
Nakapuwesto na kami kaya’t tagilid ang mga militar na bawiin ang kanilang kampo matapos namin itong makubkob.
Walang puknat ang palitan ng mga putok ng mga oras na iyon.
Habang patuloy ang bakbakan, napansin kong marami na sa aming panig ang nalagas.
Kinakabahan ako sa pangambang baka maubos kami.
Bandang alas singko ng umaga, kasabay ng unti-unting pagliwanag ng paligid, wala pa ring hupa ang bakbakan.
Nakipagpalitan pa rin ng putok ang aming kilusan sa mga sundalo.
Nagpasya na kaming umurong nang magsidatingan na ang anim na helicopter ng pamahalaan.
Sumugod din ang mga tangke de giyera ng mga sundalo mula sa aming kinaroroonan.
Habang paatras kami ay tumaas pa ang bilang ng mga nasawi sa aming panig.
Diniligan kami ng mga bala buhat sa mga helicopter.
Ang aming mga snipper ay nagkalaglagan matapos banatan ng tangke de giyera ang kanilang pinagkukublian.
Habang paatras kami ay inutos ko sa aking mga kasamahan na ‘wag nang magpaputok nang kanilang baril para hindi kami masundan ng mga sundalong humahabol sa amin.
Nakaligtas ang ilan sa amin subali’t ang mga bangkay ng aming mga kasamahan ay hindi na namin natanggay kasabay ng aming pagkatakas.
Habang naglalakad kami pabalik sa aming kuta, bigla kaming naalarma nang makaengkuwento namin ang isang grupo ng mga sundalo.
Sumiklab na naman ang matinding bakbakan.
Kanya-kanya sa pagtago. Nakipagpalitan kami ng putok sa mga kalaban.
Sa loob ng mahigit kalahating oras na bakbakan ay todas ang mahigit 20 sundalo sa engkuwentrong iyon.
Mabilis naming kinulimbat ang mga armas ng mga namatay na sundalo bago kami sumibat.
Sumiklab naman ang matinding bakbakan. Kanya-kanya na sa pagtago. Nakipagpalitan kami ng putok sa mga kalaban.
Sa loob ng mahigit kalahating oras na bakbakan ay todas ang mahigit 20 sundalo sa engkuwentrong iyon.
Mabilis naming kinulimbat ang mga armas ng mga namatay na sundalo bago kami sumibat.
Sa loob ng ilang taong pakikibaka na magtagumpay kami sa aming hangarin na makamit ang demokrasya at kalayaan sa bansa, tila hanggang ngayon ay hindi pa rin ito nasusungkit ng mga dati kong kasama.
Kasabay ng pagkakaupo ni dating Pangulong Corazon Aquino noong 1986, sumuko ako sa pamahalaan kasama ang daan-daang kong kasapi sa kilusan.
Marami nang buhay ang nalagas sa aming panig maging sa tropa ng pamahalaan pero sadyang ang pangarap naming pagbabago sa bansa ay nananatili na lamang pangarap.
Masakit tanggapin na mawalan ka ng mga kaibigan dahil lamang sa walang kuwentang pakikipagbakbakan.
Ito rin ang dahilan kung bakit ako sumuko sa pamahalaan.
Nangangamba ako na lalo pang dumanak ang dugo dahil lamang sa hangaring pagbabago.
Para sa akin, wala sa gobyerno ang pagkakamali kundi nasa tao.
Sa ngayon, mas pinili ko pang mamuhay kapiling ang tatlo kong anak at aking misis na si Rowena, na dati kong kasama sa kilusan.
Masaya kaming namumuhay ngayon dito sa Makati at ilang taon na rin kaming naninirahan dito.
Matapos kaming sumuko noong 1986 ay kaagad kaming lumuwas ni Rowena dito sa Maynila para dito mamumuhay ng tahimik.
Lumago naman ang aming negosyo at masaya ako dahil lumaking mabait at masunurin ang aming mga anak.
Ang panawagan ko na lamang sa mga kasapi ng makakaliwang grupong New People’s Army na hanggang ngayon ay patuloy na nakikibaka, tama na ang pagbabakasali na makamit ninyo ang sinasabi ninyong demokrasya para sa bayan.
Marahil ay hindi ninyo nalalaman na ang labis nating paghahangad ay nauwi sa karahasan at bumuwis pa ito ng maraming buhay.
Bumaba na kayo sa bundok para sumuko sa pamahalaan at mamuhay ng tahimik kapiling ang mahal inyong mahal sa buhay, tulad ng aking pamilya. Nawa’y magsilbing aral sa inyo ang kanta ng bandang Asin na may pamagat na “Gising na Kaibigan”, lalo na ang lyrics nitong;
Kaysarap ng umaga lalo na’t kung ika’y gising
Tanghali maligaya kung ika’y may makakain
Ang gabi ay mapayapa kung mahal sa buhay ay kapiling
Kaysarap ng buhay lalo na’t alam mo kung saan papunta.
WAKAS
Note: Repost story, credits to the original author
Please vote and react po if nagustuhan niyo po ang story.
